De Plaat en Mijn Verhaal
Muziekcolumns en korte verhalen geïnspireerd door songteksten
505
Ik sta met Jongste Zoon af te wassen. Dat wil zeggen, ik was de vaat en hij droogt haar af. We doen nog ouderwets de afwas. Dat is een stuk gezelliger dan een vaatwasser inruimen. De tijd die we besparen met een vaatwasmachine zouden we waarschijnlijk besteden aan social media. Ondertussen luisteren we samen muziek. Niettemin is het wel weer even wennen na de vakantie, afwassen. De playlist van Jongste Zoon staat op en dat vergoedt een hoop. 505 van de Artic Monkeys klinkt uit de iPhone. Dat is één van de weinige voordelen van TikTok. De jeugd van tegenwoordig krijgt onbewust goede muziek met het algoritme ingegoten.
Songs met getallen erin doen het goed, bedenk ik me als ik het volgende boord in het afdruiprek plaats. Route 66 van Nat King Cole, Three little birds van Bob Marley, Two princes van de Spin Doctors om er een paar te noemen. Je zou er makkelijk een Top 100 mee kunnen vullen. Blijkbaar zorgt een getal voor voor een goede hook.
‘I’m going back to 505’
505 is een knipoog van zanger en gitarist Alex Turner naar de hotelkamer van zijn toenmalige vriendin, waar ze verbleef tijdens de tour van de band. Five-o-five, het klinkt lekker. Zeker met de “o” in het midden. Op onze vakantie, in Malgrat de Mar, vertoefden wij in kamer 702. Bij het ontbijt en diner moest ik regelmatig ons kamernummer opnoemen ter verificatie dat wij het echt waren die kwamen eten. Seven-o-two. Klinkt ook niet verkeerd. Bij wijze van afwisseling sprak ik het kamernummer soms in het Spaans uit: ‘siete cero dos’. Dat klinkt dan weer minder – zeker als je het vergelijkt met het ‘un, dos, tres’ van Ricky Martin - maar het kon wel op waardering van de hotelmedewerker rekenen.
‘If it’s a seven-hour flight or a 45-minute drive’
Turner zingt over een seven-hour flight or 45-minute drive. Wij vlogen in nog geen twee uur naar Girona met vlucht HV5068. Inmiddels zijn we dus weer thuis. Tijdens het afwassen van de laatste vorken zingen Jongste Zoon en ik ‘I’m going back to five-o-five’. Enigszins melancholisch word ik ervan. Ik wil terug naar seven-o-two; naar Spanje, de zon en lange dagen zonder afwas.
Augustus 2025
Foto: Unsplash, ANIRUDH
You can leave your hat on
We lopen van Oost-Berlijn naar West-Berlijn, van Unter Den Linden naar de Kurfürstendamm. Onderweg bezoeken we ook nog Checkpoint Charlie en het Olympisch Stadion. Alleen vogels vliegen van Oost naar West-Berlijn, wij lopen het hele klere eind.
We, vier vrienden en ik, hebben een weekendje Berlijn geboekt. Het is na de val van de muur maar voor de tijd van de smartphones, het Nokiatijdperk zeg maar, om één en ander in historisch perspectief te plaatsen.
Afgepeigerd nemen we plaats op een terras en bestellen een wienerschnitzel met patat en een halve liter bier. Na de koffie besluiten we het nachtleven van Berlijn in te duiken.
‘Zullen we een taxi nemen,’ opper ik.
Om nou weer van West- naar Oost-Berlijn en vice versa te lopen. Zo gezegd, zo gedaan. In de taxi vragen we de chauffeur naar een tolles Bar. Die knikt, hij weet wel wat. Een kwartiertje later worden we herzlich wilkommen geheten door een portier. Via een trappetje dalen we af naar de garderobe, we geven onze jassen af, betalen twee euro per jas en krijgen een bonnetje. Vervolgens gaan we aan de bar zitten. Hѐ hѐ!
‘Baby, take off your coat’
Net als ik een eerste slok van mijn Krombacher neem, hoor ik de eerste klanken van ‘You can leave your hat on’. Het zal toch niet waar wezen. Het is waar. Vanuit ins blaue hinein springen drie schaars geklede dames op de bar. En binnen mum van tijd hangen dezelfde dames aan drie palen allerlei acrobatische toeren uitvoerend die op het onderdeel turnen bij de Olympische Spelen niet zouden misstaan. De andere bargasten, voornamelijk mannen van middelbare leeftijd valt me nu op, zijn blijkbaar de jury. Ze wapperen met briefjes van tien euro hun waardering tonend.
‘Was machen wir?’ vraag ik aan de rest. Eigenlijk wilden we gewoon naar de Ierse Pub, een bandje kijken en een beetje met de muziek meeblèren.
‘Zehn Euro!’, zegt de portier als ik het bonnetje aan de garderobejuffrouw overhandig.
‘Dat is niet de afspraak vriend,’ zeg ik in mijn beste Duits. Maar de portier blijft bij zijn punt. Duitse Pünktlichkeit blijkbaar. Na een hele discussie staan we uiteindelijk buiten, tien euro per persoon lichter maar wel met onze jassen aan. Was jetzt? We besluiten een taxi naar het hotel te nemen. Morgen staat het Alexanderplein op het programma.
Juni 2025
Foto Unsplash, Jannes Jacobs
Money, money, money
Enrique Corcuera wilde in 1969 een tennisbaan in zijn achtertuin, alleen had hij geen genoeg ruimte. Maar de Mexicaanse zakenman had wel genoeg peso’s. Aldus liet hij een kleinere baan met muren aanleggen. Hij paste een paar spelregels aan en zo ontstond padel. Was padel eerst een elitesport, nu speelt iedereen het. Van de bakker op de hoek tot de bankier aan de Zuidas. En dat allemaal dankzij de miljonair uit Mexico.
‘Money, money, money, always sunny’
Sinds een paar maanden heeft het padelvirus mij ook te pakken. Om het beter te leren spelen, boek ik een padelreis naar Sevilla. In de ochtend trainen en in de middag de stad in. Het kost een paar centen maar ik koop direct een kaartje voor een voetbalwedstrijd, de stadsderby. De wedstrijd tussen de elite, FC Sevilla in het roodwit, en de club van het volk, Real Betis in het groenwit
Zo wandel ik op een zonnige zondagochtend naar Galisport Happiness Club voor de eerste padeltraining. Na een kwartiertje passeer ik de BBVA Bank. Op de hoek, in een nis ligt een dakloze man te slapen. Kartonnen dozen vormen zijn bed. Terwijl ik hem passeer, zie ik iets roodwits tussen de voetbaldozen uitsteken. Ik stop even en kijk nog eens goed. De man heeft een voetbalshirt van FC Sevilla aan. Ik heb wel 100 vragen.
‘It’s a rich man’s world’
Na de training van drie uur in dertig graden en een siësta om bij te komen slenter ik ’s avonds langs smalle straatjes en drukke barretjes naar het Estadio Ramón Sánchez Pizjuán. Hoewel ik normaal voor de underdog ben, zit ik in het stadion tussen de FC Sevilla supporters. De wedstrijd is saai, het gezang en het fanatisme van de supporters overweldigend. FC Sevilla wint met 1-0. Spelers zijn door het dolle en rennen met een roodwitte vlag naar het publiek. Om me heen juichen mensen alsof zojuist de Champions League is gewonnen. Ik geloof dat ik vanavond FC Sevilla-supporter ben geworden.
Na de wedstrijd wandel ik terug naar het hotel. Supporters in roodwit en groenwit lopen kriskras door elkaar. Opeens moet ik aan de dakloze man in het FC Sevilla-shirt denken. Ik heb wel 101 vragen.
Mei 2025
Foto: Unsplash, Jon Tyson
Knockin' on heaven's door
Ik zit net in de trein van Den Haag naar Rotterdam als ik de eerste tonen hoor van ‘knockin’ on heavens door’. Voor de deur speelt een man met een gitaar het legendarische nummer van Bob Dylan. Ik herken de man. Hij speelt al jaren hetzelfde liedje. Zijn gitaar is er erg aan toe. Delen hout zijn afgebladderd en snaren springen als wilde haren uit het instrument. De man zelf ziet er nog gehavender uit dan zijn gitaar. Smoezelige, gescheurde kleren bedekken zijn magere botten. In zijn mond staan de paar tanden die hij heeft schots en scheef. Arme kerel! Als hij klaar is met het liedje, loopt hij door de coupé.
‘Kunnen jullie wat kleingeld missen?’
Ik heb altijd een dubbel gevoel als een drugsverslaafde vraagt om geld. Gebruikt hij het voor een slaapplaats of voor verdovende middelen waarmee hij zichzelf nog meer de vernieling in helpt? Het is een dilemma waar ik maar niet uitkom. Vandaag kies ik ervoor om hem wat kleingeld te geven.
‘Dank je wel, meneer’.
‘Geef rommel kopen hè,’ zeg ik om mijn eigen schuldgevoel af te kopen.
‘Alleen het beste,’ antwoordt hij.
Een verslaafde met humor, dat mag ik wel. Hij heeft het overduidelijk niet makkelijk. Tja, dan kan je er maar het beste van maken.
‘Ooh-ooh-ooh’
Een maand later zit ik met Buurman koffie te drinken bij Rijke & De Wit op de hoek van de Nieuwe Binnenweg. Aan de overkant komt de man aanlopen met zijn gammele gitaar op zijn kromme rug.
Hij speelt ‘knockin on heavens’ door,’ zeg ik.
Buurman herkent hem ook. ‘Volgens mij liep hij vroeger altijd met zijn broer.’
‘O, dat weet ik niet, ik zie hem eigenlijk steeds alleen.’
Even later loopt hij langs het terras.
‘Jij liep toch altijd met je broer?’ vraagt Buurman.
Even lichten de ogen van de verslaafde man op. Dan betrekt zijn gezicht. Z’n broer blijkt overleden. Z’n ogen worden vochtig. Hij gebaart dat hij er niet over kan praten. Daarna verdwijnt hij in de menigte van de Nieuwe Binnenweg.
April 2025
Foto: Usplash, Roman Melnychuk
Knockin' On Heaven's Door - Bob Dylan
Slow Down
Het is maandagochtend 08.42 uur, de ratrace is weer begonnen. Een zwarte Tesla scheurt over de Beatrixlaan. De bestuurder houdt een schuin oog op de digitale klok die genadeloos doortikt als altijd. Volgens de boordcomputer is hij precies negen uur op kantoor, op tijd voor zijn eerste meeting. In gedachte is hij er al. Maar eerst slaat hij rechtsaf de Willemskade op en de bebouwde kom in. Tot halverwege de straat ineens een boerengans oversteekt. De auto stopt met gierende banden.
‘Won’t you help me?’
“What the…!” De Teslaman is wakker. Onverschillig kijkt de witte gans naar de koplampen op nog geen meter voor haar. “Gak, gak.”
“Lopen gans, tijd kost geld.”
De watervogel hoort het niet of doet alsof ze het niet hoort. Ze kijkt eens achterom naar haar maatjes. Die liggen lekker te dutten in het hoge gras genietend van de eerste zonnestralen. Dan kijkt ze naar de andere kant van de straat. Gaat ze de oversteek wagen? De Teslaman is in ieder geval niet van plan het antwoord af te wachten en rijdt zachtjes naar voren om het beest tot beweging te motiveren. Tevergeefs.
“Domme rotgans. Help me even, loop door!”
‘You gotta slown down, brother’
De watervogel kijkt eens naar de auto. Ze lijkt het gejakker van de man niet helemaal te begrijpen. Een gans kent geen haast, ze leeft helemaal in het hier en nu; pikt een beetje in het gras, zwemt in het rond en steekt zo nu en dan de weg over benieuwd naar wat er aan de overkant is.
“Gak, gak,” roept de gans. Alsof ze wil zeggen: “Rustig aan, broer!”
Express blijft ze staan, de Teslaman dwingend kalm aan te doen. Waarom rijdt die kerel eigenlijk zo hard? Moet hij rap naar zijn meeting of wil hij juist snel weg van iets?
Zo staan de Teslaman en de boerengans tegenover elkaar als in een wensternfilm. Na een minuut waggelt de gans terug naar haar maatjes. Ze vindt het wel goed zo. De Teslaman zucht eens diep, voelt de zon op zijn gezicht en rijdt daarna rustig weg.
Maart 2025
Foto: Unsplash, Joshua Hoehne
Over My Shoulder
Met een kater van Rotterdam tot Chersonissos lag ik aan de rand van het zwembad.
‘Stukkie zwemmen?’ vroeg Broer die mee op vakantie was.
‘Straks, effe uitrusten,’ antwoordde ik.
De driehonderd meter van het hotel naar het zwembad had al als een marathon aangevoeld. Ik nam een grote slok water uit een anderhalve literfles. Aan de overkant kwamen twee gasten met gitaren en een versterker aanlopen. Ze zetten deze neer bij een klein podium rechts van de bar. Alsjeblieft geen muziek, dat kon mijn hoofd nu even niet hebben. Niet veel later begonnen ze toch. You might need somebody van Randy Crawford. Gelukkig speelden ze akoestisch.
Het klonk niet slecht. Ik ging rechtop zitten en concentreerde me op de akkoorden die de twee gitaristen strumden. Broer en ik speelden sinds een paar jaar ook gitaar. Hij ging naar les en ik keek thuis van hem af. Je moest wat als arme student. De nummers die de band speelde, bestonden uit vier, vijf akkoorden. Dat kan ik ook, dacht ik. Als ik m’n ogen dichtdeed, zag ik mezelf op het podium staan.
Boots heet de band, zo vertelden de twee Engelsmannen tussen de nummers door. Ze speelden Isn’t it ironic, Breakfast at Tiffany’s en Over my shoulder. M’n kater was inmiddels met de noorderzon vertrokken. De volgende dag zou ze met zonsopgang weer trouw op me wachten. Maar nu lachte het leven me toe, evenals een Zweedse jongedame die op een luchtbed in het zwembad voorbijdreef. Na afloop van het optreden verkocht Boots cassettebandjes. Broer en ik kochten er allebei één.
‘Looking back over my shoulder’
‘Zullen we dat ook doen?’ vroeg Broer ’s avonds in beachclub Bio Bio.
‘Trekken we door Kreta en treden we overal een beetje op.’
Het was een aanlokkelijk idee, muziek maken en daarna lekker stappen.
‘Ja, maar ik kan niet zingen.’
En ik dacht aan m’n scriptie, m’n studieschuld en allerlei andere praktische bezwaren.
Nu jaren later kom ik bij het opruimen het cassettebandje tegen. Ik open het hoesje en zie de tracks op de tape staan. Had ik toen maar…
Februari 2025
Foto: Usplash, Shawn
Heroes
Er kwam weer eens een nieuwe Spidermanfilm uit; The Amazing Spider-Man in 3D. Ter promotie wilden Sony en de Euromast de film promoten met een ludieke actie. De eerste tien mensen verkleed in Spidermanoutfit mochten gratis abseilen van de Euromast.
Dat wilden de kinderen en ik wel eens zien. Toen we aankwamen, stonden er al een handvol Spidermannen te wachten, een surrealistisch gezicht. Wil de echte Spiderman opstaan? Na een paar foto’s beklommen we de Euromast met de lift. Voor mij een hele uitdaging, ik ben niet zo’n held in kleine ruimtes. Gelukkig ging de lift razendsnel omhoog met muzikaal gezelschap van Lenny Kravitz. Nog voor het tweede couplet van ‘Fly away’ stapten we uit. We deden een rondje sightseeing en besloten binnen een bakkie te doen. Met een stukje appeltaart natuurlijk.
We zochten een mooi plekje uit. Dichtbij het raam met uitzicht over Rotterdam. Ik keek eens naar beneden, zo'n honderd meter de diepte in. Mijn maag draaide zich driehonderdzestig graden om. Gelukkig kwam daar afleiding, de serveerster met onze bestelling. Terwijl ik een eerste hap van mijn appeltaart nam, zag ik twee rode schoenen met spinnenwebmotief voor mijn neus bungelen. Vervolgens kwamen daar ook twee benen achteraan. En jawel nu hing een hele Spiderman voor mijn neus, in niets verhullende outfit. Niet veel later keek ik recht in de ogen van onze superheld. Spiderman keek hulpbehoevend terug. Deze man zat in nood, deze man moest dringend gered worden. Schiet dan met je spinnenweb, dacht ik. Maar er gebeurde niets. Een paar minuten later seilde hij langzaam ab naar beneden. De rest van de superhelden volgden hem.
‘Just for one day’
Na afgerekend te hebben, daalden de kinderen en ik ook af. De lift omlaag ging gelukkig ook snel. “I want to get away, I want to fly away," zong Lenny. Vertel mij wat. Ik was blij dat ik de lift uit was. Eenmaal beneden, zagen we onze Spiderman niet ver boven de grond schommelen. Ik zwaaide naar hem. Had hij toch mooi geflikt. En ik ook. We could be heroes, just for one day.
Januari 2025
Foto: Unsplash, Road Trip with Raj